Młody Su i białe kimono

„Młody Su i białe kimono”

• Synu czy to ty ?

• Tak mamo.

• Podejdź tutaj. Siadaj koło mnie.

• Czy coś się stało mamo?

• Najpierw usiądź synku. Proszę.

• Od śmierci twego ojca, wielce szanownego pana Li, nadwornego krawca cesarza wiele się zmieniło w naszym życiu. Już nie mam tak wiele zamówień. Nasze oszczędności kurczą się i wkrótce głód zajrzy do naszego domu.

• Ale dlaczego matko masz tak mało zamówień, przecież jesteś bardzo zręczną krawcową? Szanowny ojciec bardzo cię cenił.

• Wiem synku, ale nasze problemy zaczęły się odkąd wielce szanowna

pani Mung rozpuściła plotkę, jakoby szycie u wdowy przynosiło nieszczęście.

• To śmieszne. A jakież to nieszczęście według pani Mung przynosi szycie u wdowy?

• Jakie pytasz? Straszne. Utratę urody. A która matka zaryzykuje utratę urody córki lub co gorsza własnej? Wszystkie szyją teraz kimona u pani Mung a do nas przychodzą tylko służące albo staruszki.

• Teraz rozumiem mamo dlaczego pani Mung rozpuściła takie plotki. Z zazdrości. Przecież ty jesteś o wiele lepszą krawcową od niej.

• Wiem, ale nic na to nie poradzimy. Bardzo mi przykro ale będziesz musiał iść do samuraja Wu Tanga i poprosić go aby przyjął cię do swojej drużyny.

• Matko, nie, tylko nie samuraj Wu Tang, przecież to przez niego umarł nasz ojciec.

• Nic na to nie poradzę, nie mamy innego wyjścia. Już tylko on przyjmuje do swojej drużyny i płaci w terminie.

• Matko, tylko on przyjmuje bo u niego żaden młody wojownik nie zagrzewa długo miejsca albo sam odchodzi widząc jakim podłym człowiekiem jest Wu Tang albo to sam Wu Tang go wyrzuca.

• Przykro mi, musisz spróbować.

• Dobrze matko. Zrobię to dla ciebie.

Minęła noc. O świecie młody Su wyruszył w drogę.

• Co robicie tym ptakom?! -wrzasnął jak zobaczył, że garstka chłopów pakuje rajskie ptaki do worka.

• Łapiemy ptaki dla wielce szanownego pana Wu Tanga. Jego małżonka wielce szanowna pani Ranga wydaje przyjęcie i zażyczyła sobie aby podano na nim potrawkę z rajskich ptaków.

• Oszalała- mruknął do siebie Su.

• Cicho panie, nawet tak nie myśl. Samuraj Wu Tang wszędzie ma swoich szpiegów.

• Przepraszam was za to co za chwilę zrobię i młody Su wyrwał worek z rąk chłopów i wypuścił ptaki.

• Coś ty panie zrobił najlepszego, teraz samuraj Wu Tang każe ściąć nasze głowy i twoją też.

• Chodźcie bracia musimy złapać nowe ptaki a czasu mało.

• Łapcie a ja i tak je wypuszczę – wrzasnął za nimi Su.

• Jak już je dostarczymy do domu wielce szanownego pana Wu Tanga możesz sobie z nimi robić co ci się żywnie spodoba.

Chłopi wyruszyli na poszukiwanie rajskich ptaków a młody Su poszedł do domu samuraja. Kiedy wchodził przez bramę zauważył chłopów z workami i usłyszał jak samuraj każe zanieść je do kuchni.

• Jedną chwileczkę panie – zawołał do samuraja.

• O młody Su, a cóż to cię do mnie sprowadza? Czyżbyś znowu chciał należeć do mojej drużyny?

• Miałem taki zamiar panie ale zmieniłem zdanie i młody Su złapał worek z ptakami i zaczął uciekać w kierunku bramy.

• Łapać złodzieja! Zamknąć bramę! - pieklił się Wu Tang.

Ale młody Su biegł tak szybko, że zdążył wybiec na trakt przed zamknięciem bramy. Jednak tuż za nią został schwytany przez dwóch strażników i jednym ciosem powalony na ziemię.

• Zostawcie go. Natychmiast!- usłyszeli młody głos.

Strażnicy odwrócili się zagniewani i nagle....padli na twarz przed młodą panienką w kwiecistym kimonie.

• Macie go natychmiast puścić. To rozkaz cesarza.

• Tak pani.

I strażnicy szybko rozwiązali młodego Su po czym znowu upadli na twarz.

• Co się tutaj do diaska dzieje! - wrzasnął Wu Tang na widok strażników leżących plackiem na ziemi.

• Córka cesarza – wyszeptał jeden z nich.

• Pani.......i Wu Tang padł na kolana.

• Milcz! Teraz ja mówię – powiedziała władczym tonem.

• Witaj. Kim jesteś? - zwróciła się do Su.

• Jestem Su, syn niedawno zmarłego nadwornego krawca cesarskiego wielce szanownego pana Li.

• Tak, słyszałam kiedyś o twoim ojcu. Mówisz, że zmarł.

• Tak pani. A ja przyszedłem do samuraja Wu Tanga prosić o przyjęcie do drużyny.

• O, to bardzo dziwne. Słyszałam bowiem, że to właśnie on jest odpowiedzialny za śmierć twojego ojca.

• To prawda pani ale nie miałem innego wyjścia. Zrobiłem to dla matki. A kiedy tu szedłem zobaczyłem, że jacyś ludzie łapią rajskie ptaki.

• Ale po co? Są takie piękne. - zdziwiła się córka cesarza.

• Małżonka Wu Tanga wydaje przyjęcie i chce podać potrawkę z rajskich ptaków gościom na kolację.

• To barbarzyństwo – oburzyła się córka cesarza.

• Też tak uważam, więc postanowiłem wypuścić ptaki na wolność.

• Rozkazuję wypuścić wszystkie ptaki.

• Pani to jawna niesprawiedliwość – Wu Tang próbował oponować.

• Chcesz panie sprzeciwić się woli cesarza?

• Nie pani.

• Więc postanowione.

• A ty drogi Su wracaj do domu. Ja zatroszczę się o twoje sprawy – powiedziała córka cesarza.

• Zemszczę się, zobaczysz – warknął Wu Tang kiedy Su przechodził obok niego.

Nazajutrz całe miasto huczało od plotek i od odgłosów bicia w bęben. To wysłannicy cesarscy ogłaszali wielki konkurs na najpiękniejsze kimono. Dokładnie obwieszczenie brzmiało tak:

• Kto z szanownych obywateli w ciągu tygodnia uszyje najpiękniejsze kimono otrzyma urząd nadwornego krawca córki cesarskiej.

• Mamo, mamo słyszałaś!

Młody Su wpadł do domu jak wicher.

• Oczywiście synu, że słyszałam. Na targu o niczym innym się nie mówi.

• I co, weźmiesz udział w konkursie?

• Synku, tydzień to bardzo mało czasu. Uszyć kimono to nie sztuka ale wyhaftować je, o, to zupełnie inna sprawa. Gdyby żył twój ojciec.....

• Mamo, ale przynajmniej spróbuj. Proszę.

• Oczywiście synku, że spróbuję. Ale nie liczę na żaden cud.

• A ja i owszem.

Nocą, kiedy dom Su pogrążony był w ciemnościach ktoś delikatnie zapukał w okno. Su wstał, otworzył okno, wyjrzał. Na gałęzi pobliskiego krzewu siedział rajski ptak.

• Powiedz matce aby uszyła tylko białe kimono a o resztę my się zatroszczymy- zaśpiewał cichutko.

• Ale jak? - zdziwił się Su.

• Zobaczysz, zobaczysz, zaufaj nam.

To powiedziawszy ptak odleciał.

Rankiem Su opowiedział matce co usłyszał od ptaka.

• Zrobimy tak jak powiedział rajski ptak – zdecydowała mama Su i poszła na targ kupić najpiękniejszy biały jedwab jaki tylko uda jej się znaleźć.

Tydzień minął bardzo szybko. Białe kimono, uszyte z wielką precyzją oczekiwało na swój wielki dzień. W sobotę młody Su i jego matka wybrali się do pałacu cesarskiego.

Przed bramą zgromadził się wielki tłum. Wieść o konkursie rozniosła się bowiem lotem błyskawicy i nawet z najdalszych stron zjechali się krawcy pragnący przedstawić rodzinie cesarskiej wykonane przez siebie kimona. Każdy z nich marzyło zwycięstwie i o dostąpieniu wielkiego zaszczytu zostania nadwornym krawcem.O godzinie dwunastej brama otworzyła się i wszyscy mogli wejść do Pawilonu Kwitnącej Wiśni. Goście rozsiedli się na przyszykowanych jedwabnych poduszkach, uczestnicy konkursu ustawili się z prawej strony tronu cesarskiego a ich rodziny, znajomi i ciekawscy po lewej stronie, nieco dalej bo nie śmieli stanąć zbyt blisko tronu.W pawilonie zapadła cisza, wszyscy czekali na przybycie cesarza i jego rodziny.Rozległy się fanfary, znak, że cesarz nadchodzi. Wszyscy powstali i w napięciu oczekiwali jego nadejścia. Wreszcie drzwi się rozsunęły i do sali wszedł cesarz jego szanowna małżonka i prześliczna córka Cixi .Wszyscy padli na twarz.Możecie powstać – łaskawie zezwolił cesarz siadając na złotym tronie.Proszę uczestników konkursu o podejście bliżej – odezwał się wielce szanowny pan Li Tang.Dwadzieścia osób stanęło przed tronem cesarza. Wśród nich była i matka młodego Su. Kiedy nadeszła jej kolej rozwinęła papier w różowe kwiatki i wyciągnęła białe jak śnieg jedwabne kimono.Białe? Tylko białe ? – wśród uczestników i zgromadzonych gości przebiegł szept zaskoczenia.Ale w tej samej chwili do wielkiej sali wleciały rajskie ptaki. Przysiadły na kimonie a ich złote ciałka i długie mieniące się odcieniami żółci i turkusu piórka ozdobiły białe kimono.Brawo! Brawo! Genialnie! - cesarz klaskał w dłonie a jego córka wtórowała mu promiennie uśmiechając się do matki Su.Widzę, że moja córka już wybrała zwycięskie kimono – powiedział cesarz do wszystkich zgromadzonych. Szanowna Pani Li Lu matka młodego Su zostaje nadworną krawcową mojej córki. Gratuluję.Córka cesarza nachyliła się i wyszeptała do ucha ojca kilka słów. Z początku cesarz skrzywił się z dezaprobatą ale już po chwili promienny uśmiech rozjaśnił jego twarz.Uwaga! - zagrzmiał cesarz. Ponieważ wynikły nowe okoliczności nadworną krawcową mojej córki zostaje szlachetna pani Mung.Cóż to? Dlaczego? - można było posłyszeć gwałtowne szepty, które cesarz uciszył jednym ruchem dłoni.Dziś moja córka ma urodziny. A ja mam spełnić jej życzenie. Wolą mojej córki jest poślubić młodego Su.Su zerknął zaskoczony na córkę cesarza a ona uśmiechnęła się do niego. Zachęcony jej uśmiechem podszedł do tronu cesarskiego i padł na twarz.Panie....- zdołał tylko wyszeptać.Cesarz podniósł go z ziemi ucałował i wskazując na swoją córkę rzekłOna ciebie wybrała a ty?Ja kocham ją od pierwszej chwili kiedy ją ujrzałem ale nawet nie śmiałem marzyć, że spojrzy na mnie łaskawie a co dopiero o tym, że mnie pokocha – powiedział nieśmiało Su.Cesarz roześmiał się perliście i zwrócił się do wszystkich zebranych.Za miesiąc zapraszam wszystkich na wesele.Niech żyje cesarz!- skandował tłum.Niech żyje Sixi i Su nasza młoda para cesarska!Niech żyją!